Mens en samenleving: Idee 2 Paul Verhaeghe

                Neoliberalisme op psychologisch vlak.

 “Pesten was vroeger een probleem op de scholen, nu is het volop aanwezig op de werkvloer als typische symptomen van onmacht waarbij frustraties afgereageerd worden op de zwaksten.”

 Pesten was niet alleen vroeger een probleem op scholen. Ook in de tijden van nu vormt dit zeker een probleem. Zo hoorde ik nog niet zo lang geleden dat een meisje dat ik ken gepest word op school omdat ze wat molliger is. Natuurlijk worden de zwaksten het meeste geconfronteerd met pesters. De pesters zien dit als een makkelijke prooi. De zwaksten durven niet terug te reageren en zijn heel erg in zichzelf gekeerd. En eigenlijk lost erover praten meer op dan niet te reageren. Je zult nooit een een persoon iemand zien pesten die verbaal sterker is dan hij/zij. Ik geloof ook dat onmacht een belangrijkste factor is waarom er zoveel pesterijen zijn. Heel vaak gaat onmacht ook gepaard met jaloezie. Op scholen kan ik het nog enigszins ‘verstaan’ dat er pesterijen zijn. Al is het zeker niet goed te keuren! Kleine kinderen moeten nog deels leren dat dit niet mag en dat ze respect moeten hebben voor hun medeleerlingen. Op de werkvloer valt dit helemaal niet te begrijpen, al is het wel real live. Een groep werkende mensen zouden elkaar moten steunen in alle tijden en respect voor elkaar opbrengen. Ze moeten immers goed kunnen samenwerken. En ik geloof niet dat je goed kan samenwerken met iemand dat je pest.

 

 

 Nochtans worden er wel leuke initiatieven genomen tegen pesten waarbij zeker kinderen en hopelijk ook volwassenen eens gaan nadenken. Zo hebben Charlotte en Brahim van Ketnet een tijdje geleden een liedje gemaakt met als titel ‘Move tegen pesten’, waarbij ze dan ook duidelijk NEE zeggen tegen de pesters.