Dit is een liedje dat eigenlijk goed past bij de tijden van nu. Nochtans zong Louis Neefs dit liedje al in 1970. Mensen nemen het niet zo nauw meer met de natuur. We laten overal dingen rondslingeren, geven er niet om om iets op straat achter te laten,… Terwijl we eigenlijk moeten denken aan de volgende generaties. Wij maken eigenlijk het leven van onze kinderen en kleinkinderen zuur. Zij gaan de gevolgen ondervinden van onze nalatigheid. Het is nu dat we er nog iets aan kunnen doen. Daarom vond ik het heel gepast om dit nu te posten op mijn blog!
Moeder aarde weent
aangetast
vernield
verkracht
door de mens
die streeft
naar hegemonie
naar macht
die ongebreideld
de natuur aantast
Moeder aarde
kreunt
beweegt
gromt
aardbevingen
vloedgolven
ontembare
natuurkrachten
haar antwoord
op de onverzadigbare
vernielzucht
van de mens.
aangetast
vernield
verkracht
door de mens
die streeft
naar hegemonie
naar macht
die ongebreideld
de natuur aantast
Moeder aarde
kreunt
beweegt
gromt
aardbevingen
vloedgolven
ontembare
natuurkrachten
haar antwoord
op de onverzadigbare
vernielzucht
van de mens.
Dit is een gedicht over
Moeder Aarde. In het gedicht wordt duidelijk dat Moeder Aarde het echt wel
moeilijk heeft. Wij, de mensen, verwoesten Moeder Aarde. Dit is niet de
bedoeling. Ik vind dit soort gedichten belangrijk om in tijden van nu te
plaatsten om nog maar eens aan te tonen dat het beter moet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten