Mens en lijden: Oscar et la dame rose

 

Ik heb de film ‘Oscar et la dame rose’ bekeken. Als ik deze moet samenvatten in drie kernwoorden, vind ik dit al heel moeilijk omdat er zoveel woorden in me opkwamen.

 Het eerste woord dat ik dan toch heb gekozen, is optimisme. Optimisme geldt dan vooral voor Oscar, die ondanks zijn ziekte toch zijn best doet om nog een leuke tijd te beleven. Hij wil zijn dromen nog waarmaken zolang het nog kan en probeert te genieten van de dagen die hem nog rest.         

Als tweede kernwoord kies ik voor realiteit. Kanker is een ziekte waar elke dag heel veel mensen mee geconfronteerd worden. Het is nu eenmaal een ziekte die de dood dichterbij brengt. Op dit vlak is de film pure reality. Ook de dood zelf is iets wat ons elke dag opnieuw bezighoudt. Vandaar ook mijn keuze voor realiteit, die echt wel in de film aanwezig is.

Als laatste heb ik gekozen voor ontroering. Het hele verhaal bracht iets bij mij teweeg. Ik was oprecht ontroerd. En dan vooral de ontmoeting tussen Rose en Oscar blijft me goed bij. Hoe er tussen Oscar en Rose zo’n (h)echte vriendschap ontstaat, is magisch. Dit heeft me zelfs aan het nadenken gezet.

 In de film zijn er zowel herkenbare, maar ook onherkenbare dingen voor mij. Herkenbaar zijn voor mij de ziekte die Oscar heeft, meer bepaald kanker. Ook de angst om iemand te verliezen, kan ik me echt wel in vinden. Het niet willen aanvaarden dat de laatste dagen geteld zijn, zijn ook typisch in zo’n situaties. Soms komen er bij ons ook levensvragen boven, bijvoorbeeld waarom wij nu weer,… De situatie tussen Oscar en zijn ouders is ook herkenbaar voor mij. Hij is boos en teleurgesteld in hen omdat ze niet tegen hem vertellen dat hij zal sterven.

Er zijn ook wel sommige dingen in de film niet herkenbaar voor mij. Dan denk ik bijvoorbeeld aan dat de ouders van Oscar het nieuws eerst zelf willen verwerken, en dan pas samen met hun zoon. Dit vind ik raar. Als je weet dat je kind de laatste dagen beleefd, zou ik daar zoveel mogelijk bij willen zijn. Ik snap ook niet van de ouders dat ze zijn dood willen verzwijgen voor hem.

 In de film hebben veel scènes me aangesproken, dus wil ik hier graag even verder op in gaan. De scène waar de dokter verteld dat Oscar niet lang meer te leven heeft en waar Oscar luistervinkt aan de deur vond ik een aangrijpende scène. Het was een echte nachtmerrie. De ouders beslisten meteen om dit voor Oscar verborgen te houden. Dit slaagt voor Oscar in als een bom. Oscar is dan ook heel boos op hen. Ik vond het erg dat Oscar moest luistervinken aan de deur. Ik vind dat iedereen, ook kinderen, recht hebben om te weten waar ze aan toe zijn. Ik leefde fel met Oscar mee want op deze moment stond hij er even helemaal alleen voor.

Een tweede scène die me raakte, was de ontmoeting tussen Rose en Oscar. Ze kwamen elkaar tegen en botsten toevallig tegen elkaar. Hierdoor vielen Rose haar pizza’s tegen de vlakte. Ze zei tegen Oscar dat hij moest weggaan, dat hij een nietsnut was. Oscar daagde Rose een beetje uit door te zeggen dat hij niet geloofde dat ze een worstelaarster was. Dit vond ik best wel een grappige scène. Hij vond de ontmoeting leuk en grappig, maar zij duidelijk niet. Bij deze scène had ik niet kunnen vermoeden dat dit het begin was van iets moois. Deze toevallige ontmoeting draaide later uit op een hechte vriendschap.

De derde scène die me kon raken, was de scène waar Rose een ballon de lucht instuurde om God te bedanken. Ze wou God bedanken omdat ze Oscar had ontmoet en beter mocht leren kennen. Ze zei tegen God dat Oscar haar immens veel liefde gaf. Zoveel zelfs voor al die jaren die haar nog resten. Deze scène vond ik heel pakkend. Het is raar hoe haat eigenlijk kan omslaan in hechte vriendschap, zelfs liefde. Ik vond het mooi dat ze nog een laatste ballon de lucht in wou sturen. Dat was een mooi afscheid.

 Deze scènes hebben hoe dan ook allemaal iets met mijn levensvisie en/of levenservaring te maken.Ik kan me heel goed vinden in de eerste scène. Algauw stelde ik me in Oscar zijn plaats. Ik zou het ook niet graag hebben als mijn ouders mij zo’n dingen proberen te verzwijgen. Ik zou het willen weten zodat ik voldoende tijd kan nemen om het dan te verwerken. Eerst voor mezelf en dan pas met de mensen rondom mij heen. Dan kan je tenminste op een volwaardige manier afscheid nemen van iedereen en alles dat dierbaar was. Deze scène is voor mij ook heel belangrijk omdat ik weet  hoe belangrijk afscheid nemen is. Je beseft het pas als het te laat is natuurlijk.

De tweede scène vond ik een grappige scène, maar voor mij zat daar ook wel ineens heel veel waarheid in. Zo weet ik heel goed dat de slechtste en moeilijkste kennismaking kan leiden tot de beste vriendschap.

De derde scène vond ik heel pakkend, ontroerend en tegelijk werd ik daar ook vrolijk van. Ondanks dit niet echt in mijn geloof past om God te bedanken voor het goede dat hij gegeven heeft, vind ik dat wel mooi wanneer iemand anders dat wel doet. Ik vond het ontroerend dat ze zei dat Oscar haar liefde gaf voor de rest van haar leven. Ik werd hier zelfs emotioneel van. Daarom heb ik deze scène ook gekozen.

 Volgens mij wil regisseur Schmitt laten zien dat je een kind een kind moet laten, maar dat een kind mag weten waaraan hij/zij toe is. Niemand heeft het recht om iemand te verbieden te weten dat hij/zij doodgaat. In dit geval is het kind sterker dan de ouders zelfs. Oscar kan dit na enige tijd een plaats geven, terwijl de ouders het blijven moeilijk hebben.

Volgens mij wil regisseur Schmitt ook duidelijk maken dat de dood niets slechts hoeft te zijn. Hij wil de dood luchtig voorstellen door bijvoorbeeld de tien jaar die Oscar elke dag ouder wordt. Hij wil duidelijk maken dat wanneer je klaar bent om te sterven, je gewoon ervoor moet gaan.

 Er zijn tal van gelijkenissen tussen mijn visie en de visie van de filmmaker op de verschillende thema’s. Gelijkenissen zijn bijvoorbeeld dat je de dood niet alleen kan verwerken, dat je mensen rondom je nodig hebt. Ook kan ik twee mensen die kanker hebben. Het helpt wel degelijk om een dagboek bij te houden om emoties van je af te schrijven. Ook zie ik mensen rondom mij met kanker die met volle teugen van het leven proberen te genieten. Een groot verschil is wel dat er in de film een groot geloof voor God is, terwijl ik meer geloof in de personen die dicht bij mij staan.

 Ik vond het een boeiende film, met af en toe wat humor en met de nodige emoties. Echt een aanrader dus!